2 juli 2016

Een vervelend probleem van het niet kunnen bewegen, en je zit recht op, is dat je de meeste tijd op je stuitje zit. Ik kan niet zelfstandig even verzitten. Dat probleem had ik al toen ik nog regelmatig in de rolstoel zat. De huid is schraal en kapot.

Zoveel verpleegkundigen, zoveel meningen. Iedere dag proberen ze hun eigen trucje uit te voeren. Met wisselende resultaten. De beste oplossing is er een tijd niet op te zitten, maar dat betekent dat ik verplicht moet liggen. Dat is voor mij geen optie. Soms gebeurt het toch spontaan dat ik half ga liggen, met de beademing op, en dan in slaap val.

De vermoeidheid na het uitje van donderdagavond slaat toch toe. Toen ik vanmorgen even half ging liggen, om mijn stuitje te ontzien, viel ik pardoes in slaap. Anderhalf uur later, om 13.00 uur, maakte een verpleegkundige mij wakker. Ik heb wat gegeten en daarna weer geslapen tot 17.00 uur.

Gelukkig was ik vanmorgen vroeg wakker. Ik ben aan de slag gegaan met de grammatica van Latijn. Even opfrissen, want ik had het even laten liggen.
.