Geen bericht goed bericht. Toch?
Inmiddels heb ik het project ‘ik wil naar buiten’ in gang gezet. En daar bedoel ik mee, in de rolstoel lekker naar buiten. Gisteren voor het eerst in de stoel gezeten. Het gaf wat strubbels, want ze konden mijn schoenen niet vinden en wilden het daar maar bij laten, ik zat toch? Gelukkig vonden ze mijn schoenen in een la. Daarna ging ik eten, en ik vergat helemaal naar buiten te gaan. Daarna was ik al moe en heb ik me in bed laten dirigeren.
Vandaag had ik zo’n spierpijn, dat ik het zitten in de rolstoel maar naar morgen heb verplaatst.
Het volgende project: vliegen meppen is geactiveerd door een verpleegkundige. Ter voorbereiding van het wespen meppen in augustus. Hoewel ik misschien liever een hordeur probeer te regelen. Wespen zijn immers belangrijk voor het voortbestaan van de mensheid.
Hele avonden zwerven er vliegen om mij heen. De verpleegkundige, die al eerder een naaktslak door het toilet spoelde die bij mij over de vloer kroop, haalde een vliegenmepper. De vlieg zit op het laken, ter hoogte van mijn borst, dus ze mept niet heel hard, maar ze raakt hem wel. We kunnen hem niet meer vinden. We hopen er maar het beste van, voor ons dan.
We schuiven wat aan mijn lakens, maar het kadavertje rolt nergens uit. Ik zeg maar dat ik het niet erg vind om met een kadavertje in bed te liggen, dus de verpleegkundige gaat weg. Na een paar minuten voel ik gekriebel op mijn been, het beest lijkt naar boven te rennen, en ik kan niet eens de dekens van mij afslaan. Gelukkig is hulp, dezelfde verpleegkundige, snel ter plaatse en het beest wordt, zodra hij te zien is van mijn bed op de grond gegooid en ditmaal met een flinke mep en nog een mep voor de zekerheid, definitief aan het hemelen gestuurd. Ik kan weer even opgelucht ademhalen.
Tot slot nog het darten. Ik gebruik bloedverdunners, eerst in pil-vorm en nu een effectiever middeltje via een spuitje. Helaas kan ik niet meer zelf prikken, dus moet ik dat laten doen. Het is een venijnig dik naaldje, maar je kunt er gewoon mee prikken. Volgens sommigen niet. Even voor de duidelijkheid, er wordt in mijn buik geprikt. Mijn buik wordt dan ontbloot met veel gewichtigheid. Ik mag de locatie aan geven, wat niet meer inhoudt dan kiezen tussen links en rechts. Dan wordt de arm van de verzorgende met de spuit achter haar lichaam gehesen en met een ‘daar komt ie’ schiet ze de naald in mijn buik. Totaal overbodig. Maar hoewel juist dat zeer doet, heb ik er plezier in om punten te geven voor het darten. Ik moet steeds zeggen, mijn buik is geen dartbord. Hoe meer punten je krijgt hoe slechter je prikt. Ach je moet toch wat.
Inmiddels heb ik het project ‘ik wil naar buiten’ in gang gezet. En daar bedoel ik mee, in de rolstoel lekker naar buiten. Gisteren voor het eerst in de stoel gezeten. Het gaf wat strubbels, want ze konden mijn schoenen niet vinden en wilden het daar maar bij laten, ik zat toch? Gelukkig vonden ze mijn schoenen in een la. Daarna ging ik eten, en ik vergat helemaal naar buiten te gaan. Daarna was ik al moe en heb ik me in bed laten dirigeren.
Vandaag had ik zo’n spierpijn, dat ik het zitten in de rolstoel maar naar morgen heb verplaatst.
Het volgende project: vliegen meppen is geactiveerd door een verpleegkundige. Ter voorbereiding van het wespen meppen in augustus. Hoewel ik misschien liever een hordeur probeer te regelen. Wespen zijn immers belangrijk voor het voortbestaan van de mensheid.
Hele avonden zwerven er vliegen om mij heen. De verpleegkundige, die al eerder een naaktslak door het toilet spoelde die bij mij over de vloer kroop, haalde een vliegenmepper. De vlieg zit op het laken, ter hoogte van mijn borst, dus ze mept niet heel hard, maar ze raakt hem wel. We kunnen hem niet meer vinden. We hopen er maar het beste van, voor ons dan.
We schuiven wat aan mijn lakens, maar het kadavertje rolt nergens uit. Ik zeg maar dat ik het niet erg vind om met een kadavertje in bed te liggen, dus de verpleegkundige gaat weg. Na een paar minuten voel ik gekriebel op mijn been, het beest lijkt naar boven te rennen, en ik kan niet eens de dekens van mij afslaan. Gelukkig is hulp, dezelfde verpleegkundige, snel ter plaatse en het beest wordt, zodra hij te zien is van mijn bed op de grond gegooid en ditmaal met een flinke mep en nog een mep voor de zekerheid, definitief aan het hemelen gestuurd. Ik kan weer even opgelucht ademhalen.
Tot slot nog het darten. Ik gebruik bloedverdunners, eerst in pil-vorm en nu een effectiever middeltje via een spuitje. Helaas kan ik niet meer zelf prikken, dus moet ik dat laten doen. Het is een venijnig dik naaldje, maar je kunt er gewoon mee prikken. Volgens sommigen niet. Even voor de duidelijkheid, er wordt in mijn buik geprikt. Mijn buik wordt dan ontbloot met veel gewichtigheid. Ik mag de locatie aan geven, wat niet meer inhoudt dan kiezen tussen links en rechts. Dan wordt de arm van de verzorgende met de spuit achter haar lichaam gehesen en met een ‘daar komt ie’ schiet ze de naald in mijn buik. Totaal overbodig. Maar hoewel juist dat zeer doet, heb ik er plezier in om punten te geven voor het darten. Ik moet steeds zeggen, mijn buik is geen dartbord. Hoe meer punten je krijgt hoe slechter je prikt. Ach je moet toch wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten